Απελπίστηκα Στίχοι

Τι πάθος ατελείωτο, ατελείωτο, που είναι το δικό μου, όλοι να θέλουν τη ζωή, τη ζωή, κι εγώ το θάνατό μου.

Απελπίστηκα μανούλα μου, να υποφέρω, κουράστηκα μες στη ζωή, τον Χάρο να γυρεύω.

Όσο είναι η νύχτα σκοτεινή, σκοτεινή, έτσι ’ναι κι η καρδιά μου, και σαν τη σιγανή βροχή, τη βροχή, τρέχουν τα δάκρυά μου.

Απελπίστηκα μανούλα μου, να υποφέρω, κουράστηκα μες στη ζωή τον Χάρο να γυρεύω.

Θα πά’ να εύρω μια σπηλιά, μια σπηλιά, με πέτρες και με χώμα, εκεί θ’ αφήσω κόκαλα, κόκαλα, ζωή, ψυχή και σώμα.